Σύγχρονος Χορός

Ο σύγχρονος χορός αναπτύχθηκε γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα, ως αντίδραση και μία μορφή «επανάστασης» ενάντια στις αυστηρές και «άκαμπτες» αρχές του κλασικού μπαλέτου.

Η γυναίκα που έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου χορού, θεωρείται από αρκετούς ότι ήταν η Isadora Duncan, η οποία απέρριψε τους κανόνες που επέβαλλε το κλασικό μπαλέτο στην τεχνική εκτέλεση των βημάτων, στην ενδυμασία αλλά και στο στήσιμο των χορευτών, θεωρώντας ότι ερχόταν σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση τους. Τα επόμενα χρόνια, ακολούθησαν κι άλλοι υποστηρικτές αυτής της ιδεολογίας, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους χαρακτηρίστηκαν ως πρωτοπόροι και σπουδαίοι χορευτές και χορογράφοι του σύγχρονου χορού, όπως ήταν η Ruth St Denis, ο Ted Shawn, ο Charles Weidman, η Martha Graham και η Doris Humphrey.

Ο σύγχρονος χορός, αν και έχει υιοθετήσει ορισμένα στοιχεία από το κλασικό μπαλέτο, εστιάζει κυρίως στην προσωπική ερμηνεία του χορευτή. Τον ενθαρρύνει να χρησιμοποιεί τις κινήσεις ως μέσο έκφρασης και ελευθερίας, οι οποίες απορρέουν από τα εσωτερικά του συναισθήματα, δίχως να απαιτεί την τελειότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν απαιτείται καμία τεχνική. Τα πιο γνωστά συστήματα διδασκαλίας είναι της Martha Graham, του José Limón και μεταγενέστερο το Release Technique, ωστόσο σήμερα ο σύγχρονος χορός συνηθίζεται να έχει επιρροές και από τα τρία πιο γνωστά συστήματα διδασκαλίας συμπεριλαμβανομένου και του προσωπικού χαρακτήρα του καθηγητή που το διδάσκει.